Για το θέμα του ασύλου και της πολιτικής συναίνεσης
«Ήταν μια μέρα χθες με ιδιαίτερο συμβολισμό. Γιατί κάναμε κάτι το αυτονόητο. Ήταν αδιανόητο να επικρατεί αυτή η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Και όταν τα λέω κατάσταση, εννοώ αυτό το άσυλο ανομίας. Εμείς λοιπόν με την διάταξη που προτείναμε στην εθνική αντιπροσωπεία θέλαμε να βάλουμε τέλος σε δυο παθογένειες: πρώτα απ’ όλα σε πράξεις έκνομες που λαμβάνουν χώρα εντός των Πανεπιστημίων, προπηλακισμοί βιαιοπραγίες, καταστροφή δημόσιας περιουσίας, παρασκευή και κυκλοφορία παράνομων υλικών, διακίνηση ναρκωτικών, άρα πράξεις που λαμβάνουν χώρα εντός των ιδρυμάτων, αλλά και πράξεις που λαμβάνουν χώρα εκτός των ιδρυμάτων και οι δράστες καταφεύγουν εντός, μόνο και μόνο για να αποφύγουν την σύλληψη, μετατρέποντας βασικά τα Πανεπιστήμια σε απροσπέλαστους χώρους και σε καταφύγια και ορμητήρια τους.
Φυσικά και οποιοσδήποτε εισηγείται κάτι τέτοιο στη Βουλή θα ήθελε να έχει την ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία. Πρέπει να σας πω ότι και ο Πρωθυπουργός και εγώ και η Κυβέρνηση συνολικά καταβάλαμε μεγάλες προσπάθειες σχετικά με το Κίνημα Αλλαγής. Δε σας κρύβω ότι όλη η Τετάρτη, η πρώτη ημέρα της Ολομέλειας, η πρώτη εκ των δύο ημερών, αφιερώθηκε επί της ουσίας και από τους δυο μας σε μια προσπάθεια να πείσουμε τους βουλευτές του Κινήματος Αλλαγής για τη σημασία να βρούμε μία λύση. Κάναμε κάποιες υποχωρήσεις. Εγώ προσωπικά έκανα και δύο προτάσεις συγκεκριμένες στην πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής, υπήρχε όμως μία κόκκινη γραμμή. Η κόκκινη γραμμή ήταν ότι έπρεπε να επιτύχουμε μία εξομοίωση του πανεπιστημιακού χώρου και του δημόσιου χώρου. Όσο ανοίγαμε παραθυράκια στην διάταξη, όσο δημιουργούσαμε ένα ειδικό καθεστώς για τα πανεπιστήμια, τόσο μεγάλωνε ο κίνδυνος να ήταν άλλη μία διάταξη η οποία θα έμενε στα χαρτιά.